OSNOVNE KARAKTERISTIKE ITALIJANSKOG NEOSTANDARDA U DVA SAVREMENA ITALIJANSKA ROMANA (MORFOLOŠKI ASPEKT)

Autori

  • Marija N. Vujović
  • Luigi E. Beneduci

DOI:

https://doi.org/10.21618/fil2124239v

Ključne reči:

neostandard, morfologija, Nikolo Amaniti, Fabio Volo, italijanski

Apstrakt

Ako je standardni italijanski, jezički varijetet koji je kodiran u gramatikama, pod neostandardom podrazumevamo komunikacijske navike govornika, kako govorne, tako i pisane, u neformalnijem jezičkom varijetetu, koje uglavnom gramatike cenzurišu i stigmatizuju, a koje se mogu defnisati kao italiano dell'uso medio (Sabatini 1985). Oslanjajući se na taksonomiju koju su dali Sabatini (1985) i Beruto (2012, 2019), autori rada tražili su prisustvo nestandardnih karakteristika u tekstualnom korpusu koji čine dva savremena italijanska romana: Io e te Nikola Amanitija (IET) i Esco fare due passi Fabia Vola (EFDP). S obzirom na veliki broj primera, istraživanje je bilo ograničeno na morfološki aspekt neostandarda u pronominalnom i glagolskom sistemu. Izvršeno je poređenje dva teksta i dva autora koji se mogu smatrati antipodima: roman priznatog pisca, reditelja i scenariste, dobitnika prestižne italijanske nagrade Strega, i debitantski roman radijskog DJ-a i TV voditelja, koji je izričito usmeren na mladu publiku i koji je prodat u više od 300.000 primeraka. Rezultat ovog poređenja je da su, osim nekoliko razlika, karakteristike neostandarda podjednako prisutne u oba dela, u cilju postizanja komunikativne neposrednosti govornog jezika. Može se zaključiti da su naratori, nezavisno od toga da li su manje ili više iskusni pisci i manje ili više svesni osnovnih elemenata pismenosti, shvatili, predstavili i efekasno reprodukovali važnost i prodor novih oblika italijanskog jezika, koji pretenduju da jednog dana uđu u italijanski standard.

Reference

Ammaniti, Niccolò (2010), Io e te, Torino: Einaudi.

Volo, Fabio (2006), Esco a fare due passi, Milano: Mondadori.

Bibliografa

Berruto, Gaetano (1987), Sociolinguistica dell'italiano contemporaneo, Roma: La Nuova Italia Scientifca.

Berruto, Gaetano (2012, 2019), Sociolinguistica dell’italiano contemporaneo. 2 ed., Roma: Carocci editore.

D’Achille Paolo (2019), L'italiano contemporaneo, Bologna: Il Mulino.

D’Agostino, Maria (2007), Sociolinguistica dell’Italia contemporanea, Bologna: Il Mulino.

Dardano, Maurizio e Pietro Trifone (1997), La nuova grammatica della lingua italiana, Bologna: Zanichelli editore.

De Mauro, Tullio (2014), Storia linguistica dell'Italia repubblicana dal 1946 ai nostril giorni, Roma-Bari: Laterza.

De Renzo, Francesco (2008), «Per un’analisi della situazione sociolinguistica dell’Italia contemporanea. Italiano, dialetti e altre lingue», Italica, 85,1, 44-62.

Marazzini, Claudio (2004), Breve storia della lingua italiana, Bologna: Il Mulino.

Renzi, Lorenzo (2012), Come cambia la lingua. L’italiano in movimento, Bologna: Il Mulino.

Pistolesi, Elena (2015), «Diamesia la nascita di una dimensione», in: E. Pistolesi, R. Pugliese, B. Gili Favela (a cura di), Parole, gesti, interpretazioni. Studi linguistici per Carla Bazzanella, Roma: Aracne, 27-56.

Sabatini, Francesco (1985), «L’Italiano dell’uso medio: una realtà tra le varietà linguistiche italiane», in: G. Holtus & E. Radtke (a cura di), Gesprochenes Italienisch in Geschichte und Gegenwart, Tübingen: G. Narr, 154-184.

Sabatini, Francesco (1990), «Una lingua ritrovata: l’Italiano parlato», in: V. Coletti et al. (a cura di), L'italiano nel mondo moderno, Napoli: Liguori Editore, 89-108.

Sensini, Marcello (1990), Grammatica della lingua italiana, Milano: Mondadori.

Serianni, Luca (1988), Grammatica Italiana, Italiano comune e lingua letteraria, Torino: UTET.

##submission.downloads##

Objavljeno

2021-12-31

Broj časopisa

Sekcija

JEZIK